Program Hujah di TV 9 bertajuk Analisa Iklim Politik 2009 ini telah disiarkan pada 29 Disember 2008 bersamaan 1 Muharam 1430 pada jam 10.30 malam. Ahli Penalnya terdiri daripada Dato' Fuad Hassan, Timbalan Presiden PERKASA dan Prof. Dr. Atory dari Universiti Sains Malaysia. Selamat menonton.
Wednesday, December 31, 2008
Monday, December 29, 2008
HELLO ARAB !! BANGUNLAH...
Arab Mesir, tidak mahu membuka pintu sempadan Mesir-Gaza untuk membantu jiran rakyat Palestin yang memerlukan bantuan makanan dan ubat-ubatan. Tetapi sibuk ingin berbaik dengan Israel.
Arab Saudi, asyik mengira berapa kerugian yang mereka hadapi daripada penurunan harga minyak dunia dan kemelesetan ekonomi Amerika. Pemimpinnya sibuk dengan kehidupan mewah dan berpoya-poya.
Arab Jordan, mematikan diri dan tidak mahu campurtangan memberikan tekanan kepada Regim Israel.
Arab Lebanon, sering menjadi sasaran Israel kerana terdapat banyak khemah pelarian Palestin di situ.
Arab Iraq, menjadi penjilat Amerika kerana terhutang budi menjatuhkan Saddam Hussein.
Arab Al Fattah, sibuk ingin mendapatkan pengiktirafan daripada Israel supaya Mahmoud Abbas terpilih sebagai Presiden Negara baru Palestin.
Wahai Arab, jika kamu semua tidak menunjukkan minat untuk membantu saudara jiran yang sedarah dan seagama denganmu, apa yang kamu harap orang lain untuk membantu. Jangan salahkan orang lain yang kurang menunjukkan minat kerana pertelingkahan dan kesibukan kamu melayari harta dunia.
Mengapa penduduk Gaza dihukum sedemikian semata-mata kerana mereka mengamalkan sistem demokrasi yang dianjurkan Amerika dan melaluinya HAMAS terpilih sebagai wakil mereka?. Kami letih dengan tunjuk perasaan yang tidak membawa sebarang kesan melainkan keuntungan politik setempat kepada mereka yang menganjurkan.
Bangunlah wahai Arab sebelum kamu mengharapkan orang lain bangun untuk membantumu. Kamu lebih banyak wang ringgit dari kami, kamu lebih kaya dengan minyak yang dianugerahkan oleh Allah. Oleh itu gunakanlah untuk membantu saudaramu. Apa punya Arab niii...
BEHIND ISRAEL'S CRUEL WAR ON GAZA
Eric Ruder explains what the Israeli regime hopes to gain from its all-out war on the Palestinians in Gaza.
- - - - - - - - - - - - - - - -
Sunday, December 28, 2008
TANYALAH PADA TUHAN
Bulan Disember setiap tahun mengingatkan saya kepada trajedi bencana Tsunami yang pernah berlaku kepada Indonesia yang mengorbankan hampir 200,000 nyawa dan Negara kita dengan kejadian-kejadian tanah runtuhnya. Kepada kita ianya merupakan suatu laluan sejarah tetapi kepada mereka yang terlibat kesannya berpanjangan. Yang terakhir adalah mengenai pemgeboman jet pejuang regim Israel di kawasan Gaza yang mengorbankan lebih dari 150 rakyat Palestin.
Sudah banyak ulasan dan luahan yang diberikan oleh ramai orang termasuk penduduk yang terlibat. Berbillion wang dibelanjakan untuk menghadapi malapetaka manusia ini tetapi ia tidak pernah diambil sebagai satu pengajaran dan manusia tidak pernah sedar. Di sini saya tidak mahu mengulas panjang melainkan menurunkan senikata lagu dan video Ebiet G. Ade untuk tatapan bersama.
Insaflah !!.
Perjalanan ini terasa sangat menyedihkan
Tubuh ku terguncang dihempas batu jalanan
Kawan coba dengar apa jawabnya
Barangkali di sana ada jawabnya
( Lagu : Ebiet G. Ade - Lirik : Ebiet G. Ade )
Saturday, December 27, 2008
HAPUSKAN HAK ISTIMEWA MELAYU
Perdebatan terbuka orang bukan Melayu mengenai kedudukan istimewa orang Melayu yang dicetuskan oleh Dewan-Dewan Perniagaan Cina Se Malaya dan Pertubuhan-Pertubuhan Badan-Badan Cina Seluruh Malaya telah berlaku sejak tahun 1950-an. Perdebatan itu kononnya menggambarkan demokrasi tetapi ia membawa malapetaka kepada hubungan kaum dan kestabilan politik negara ini beberapa tahun kemudian.
Mungkin kerana penentang-penentang itu, kerajaan Tunku Abdul Rahman selepas Tanah Melayu mencapai kemerdekaan tidak begitu agresif memperjuangkan program-program membaiki taraf hidup masyarakat Melayu yang ketinggalan. Hanya selepas berlaku tragedi 13 Mei 1969 baru pemikiran kerajaan berubah.
Orang Melayu sendiri sebenarnya telah letih mendengar cerita tentang kedudukan istimewa mereka. Mereka hanya menuntut supaya semangat Artikel 153 diterjemahkan dalam program-program pendidikan, ekonomi dan urbanisasi bertujuan membaiki sosioekonomi masyarakat Melayu.
Mereka sering mengulangi bahawa masalah kemiskinan orang Melayu bukan masalah kaum tetapi adalah masalah negara.
RANCANGAN TIADA BERHUJUNG PERSATUAN CINA UNTUK MENGHAPUSKAN KEDUDUKAN ISTIMEWA MELAYU
Datuk David Chua, iaitu tokoh perniagaan Cina dari Dewan Perniagaan dan perindustrian Cina Malaysia mencetuskan kontroversi pada 10 Ogos 2000 dengan meminta kerajaan tidak meneruskan dasar-dasar membantu orang Melayu. Kononnya, kata Chua kepada majalah Far Eastern Economic Review (FEER), orang Melayu akan lebih berupaya bersaing jika dibebaskan daripada bantuan kerajaan.
Chua kemudian diinterviu semula pemberita Utusan Malaysia berhubung kenyataanya kepada FEER dan dia mengulanginya sekali ini. Utusan Malaysia melaporkan kenyataan Chua yang menurut akhbar itu membawa maksud supaya hak-hak istimewa orang Melayu dihapuskan.
Dasar-dasar membantu orang Melayu di bawah DEB hanyalah terjemahan daripada semangat Artikel 153 Perlembagaan persekutuan. Ia adalah simbol tolak ansur politik kaum di negara ini; ia satu kontrak kaum yang diikat secara undang-undang. Apabila Chua menuntut dasar-dasar itu dihapuskan, ia secara simbolik membawa maksud meminta dihapuskan hak istimewa Melayu yang termaktub dalam perlembagaan.
Chua menafikan dia bermaksud demikian tetapi penjelasannya tidak dapat menutup agenda tersembunyi kaum Cina selama berpuluh-puluh tahun untuk menghapuskan hak istimewa orang Melayu. Agenda ini bukan baru kerana ia merupakan aspek tersirat pemikiran politik Cina pada tahun-tahun 1950-an yang agenda besarnya ialah menghakiskan konsep ketuanan Melayu
Tuntutan 17 perkara yang dibuat oleh Gabungan persatuan-persatuan Cina Suqui kemudian mengeruhkan lagi ide-ide liberal yang dicadangkan oleh Chua. Pertimbangan sejarah lansung tidak diambil kira. Tuntutan mereka begitu berbau kecinaan dan secara jelas mahu melahirkan Malaysia yang penuh dengan identiti Cina.
Dalam cubaan menidakkan hak keistimewaan Melayu, hak sama rata dalam ekonomi dan pendidikan dicanangkan, tetapi apabila orang Melayu menuntut ekuiti ekonomi mengikut kaum, orang seperti Chua dan para pemimpin Suqui ini enggan menerima gagasan berkenaan atas alasan ia menghakiskan hak yang diperoleh oleh kaum Cina.
Inilah yang mereka perlu ingat! Peruntukan kedudukan istimewa orang Melayu dalam perlembagaan mengikut sejarah merupakan pertukaran kepada peruntukan memberi kewarganegaraan kepada orang Cina dan India – iaitu peruntukan bersejarah yang menghapuskan hak orang Melayu sebagai pewaris tunggal negara ini.
Sungguhpun Chua begitu berterus terang, tidak ada orang Melayu pada hari ini sanggup bertindak seperti Tunku Abdul Rahman yang mempersoalkan kesetiaan mana-mana orang Cina yang membangkitkan isu kedudukan keistimewaan Melayu. Pernah sekali Tunku Abdul Rahman berkata, mereka ini berkiblatkan kepada Chiang Khai Shek.
Orang Melayu harus menginsafi mengapakah kecaman-kecaman Pertubuhan-Pertubuhan Badan-Badan Cina dan Gabungan Dewan-Dewan Perniagaan Cina Se Malaya pada tahun 1957 terhadap kedudukan istimewa Melayu masih bergema dari masa ke masa sehingga ke hari ini walaupun selepas 50 tahun Malaysia mencapai kemerdekaan.
Adakah ia menggambarkan satu agenda politik Cina yang tidak habis-habis, yang sekali-kali tidak berakhir, memandangkan ia diulang dan diulang dari generasi ke generasi oleh pemimpin-pemimpin persatuan Cina? Orang seperti David Chua dan pemimpin Suqui hidup pada tahun 1957 dan mereka juga ada pada abad ke-21 ini.
Orang Cina pada zaman ini sungguh beruntung kerana tiada pemimpin Melayu moden akan sanggup mengulangi apa yang Tunku Abdul Rahman katakan kepada mereka 50 tahun lalu. Pada zaman itu mereka akan dilabelkan sebagai rakyat tidak setia, rakyat yang menghasut dan dihasut serta rakyat yang tidak memahami tolak ansur orang Melayu dan kesusahan kaum itu.
KEDUDUKAN ORANG MELAYU PADA HARI INI
Dalam tempoh tiga dekad DEB dilaksanakan orang Melayu telah keluar sedikit daripada kemundaran mereka.
Mereka telah mempertingkatkan pemilihan ekuiti dalam sektor ekonomi daripada 2.4 peratus pada tahun 1970 kepada 19 peratus pada tahun 1998. Pendidikan khususnya kuota kemasukan ke universiti dan proses perbandaran telah menukar bentuk pekerjaan, status ekonomi orang Melayu dan keupayaan keluarga-keluarga Melayu.
Orang Melayu sedang beubah – terima kasih kepada perjuangan UMNO, dasar-dasar kerajaan dan hak-hak keistimewaan orang Melayu yang dilindungi dalam perlembagaan. Tanpa hak-hak keisitmewaan yang disebutkan secara khusus dalam Perlembagaan, DEB tidak mungkin dapat dilaksanakan dengan berkesan.
Banyak orang mengkritik DEB tetapi dasar itu telah membantu mengurangkan ketidakseimbangan ekonomi negara dan menyusun semula masyarakat negara ini. Tiada semestinya lagi Ah Chong pekedai runcit, Ahmad penanam padi dan Ramasami pekerja estet. Sekarang telah wujud Ibrahim jurutera perunding, Suat Ling guru sekolah dan Raju peniaga saham.
Dengan jaminan hak dalam perlembagaan, kerajaan merumuskan satu dasar yang sambung menyambung daripada DEB (1971-1990) kepada Dasar Pembangunan Nasional (1991-2000) dan dasar-dasar ini memberi keuntungan kepada semua kaum.
Ekuiti orang Cina dalam pemilikan modal syarikat-syarikat berhad telah bertambah daripada 32 peratus pada tahun 1970 kepada 41 peratus pada tahun 1998. sepanjang tiga dekad DEB dilaksanakan, orang Cina semakin makmur dari segi kuantiti manusia Cina yang kaya dan kualiti kekayaan mereka.
Orang Melayu ingin mengubah nasib bangsanya, mereka juga mahu turut menikmati kemakmuran yang telah sekian lama dinikmati oleh keluarga-keluarga Cina di bandar-bandar tetapi mereka tidak pernah membolot semuanya. Mereka sedar tentang identiti Malaysia bahawa kita telah ditakdirkan untuk berkongsi negara ini – dalam politik dan dalam mengejar kekayaan.
CABARAN GLOBALISASI KEPADA KEISTIMEWAAN ORANG MELAYU
Terdapat satu persepsi menyeluruh di kalangan orang Melayu bahawa globalisasi ekonomi dunia yang sedang meresap ke dalam ekonomi Malaysia mungkin mengubah daya saing orang Melayu dan kemungkinan menukar pendekatan kerajaan dalam menterjemahkan semangat Artikel 153 Perlembagaan Persekutuan kepada program-program affirmative action.
Globalisasi digunakan oleh sesetengah pemimpin Cina yang ultra untuk menuntut supaya semangat Artikel 153 itu jangan dikuatkuasakan kerana kononnya pelabur-pelabur asing tidak suka dan syarikat-syarikat asing akan takut berniaga di Malaysia.
Bagi kumpulan orang Cina itu, globalisasi dan liberalisasi yang dibawanya tidak lebih sebagai senjata yang berupaya menghapuskan hak Melayu, menidakkan keistimewaan yang sepatutnya dinikmati oleh orang Melayu dan menyekat masyarakat di negara ini disusun semula.
Sekali kerajaan bersetuju supaya orang melayu dibebaskan daripada bantuan dan pertolongan kerajaan dalam erti kata mereka perlu bersaing dalam situasi perfect competition bermakna perjuangan kumpulan orang Cina itu selama berpuluh-puluh tahun telah berjaya.
Mereka mendakwa bahawa jika orang Melayu dibebasan daripada bantuan kerajaan dan peranan aktif kerajaan diminimumkan, orang Melayu akan lebih berdaya saing. Masyarakat kita kononnnya akan semakin kukuh jika meritokrasi menjadi ciri-ciri ekonomi negara.
Ini bagaimanapun hanyalah andaian-andaian yang dibuat berlapikkan alasan yang begitu halus. Tiada siapa dapat menentukan apakah jika orang Melayu tidak dibantu, mereka akan menjadi sebaliknya iaitu bertukar menjadi peniaga yang lebih cerdik daripada orang Cina, lebih kaya daripada jutawan-jutawan Cina dan kemudian menguasai sepenuhnya kehidupan ekonomi di negara ini.
Cerita kosong ini tidak mungkin berlaku dalam sistem ekonomi Malaysia yang berteraskan kepada kehidupan bandar dan dalam dunia perniagaan tempatan yang masih terikat kepada tradisi monopoli sesebuah kaum. Andaian-andaian seumpama ini tidak dapat dipakai. Jika ada orang melayu yang percaya kepadanya, mereka sebenarnya telah tertipu.
APAKAH AGENDA MELAYU YANG PERLU DITERUSKAN?
Polemik yang dicetuskan oleh David Chua dan Suqui seharusnya mengingatkan pemimpin politik Melayu, birokrat melayu dan masyarakat Melayu tentang sejarah silam dam implikasi tolak ansur para pemimpin Melayu selama ini.
Mereka patut merenung kembali tekanan-tekanan yang dialami oleh orang Melayu dan harapan bangsa itu pada tanah air mereka.
Tunku Abdul Rahman yang libera menyatakan, orang Melayu pernah dihalau ke hutan-hutan dan gunung-gunung oleh dasar-dasar penjajah British. Di bawah DEB yang disokong oleh peruntukan Artikel 153 Perlembagaan Persekutuan, orang Melayu telah kembali ke bandar-bandar dan kampung-kampung besar serta dengan segala kelemahan terhesot-hesot mempelajari dunia baru yang begitu asing kepada datuk nenek mereka.
Kita patut bertanya, adakah pada abad ke-21 ini orang Melayu tidak akan lari ke hutan-hutan dan gunung-gunung lagi jika kerajaan membiarkan persaingan bebas yang sama rata tanpa bantuan Artikel 153 dilaksanakan bagi menggembirakan kumpulan Cina yang diwakili oleh pemikiran orang seperti David Chua?
Dan adakah jika perkara itu berlaku kita sebagai orang Melayu kelak akan menulis sejarah bangsa kita dengan dakwat orang yang menang perang.
Ini sesungguhnya satu persoalan bangsa. Setiap seorang daripada kita patut mencari jawapan kepada soalan ini. Sejarah yang dipaparkan hanya memberi kita pengajaran. Terpulang kepada kita untuk menunjukkan sama ada kita benar-benar mahu mempertahankan hak-hak kita sebagai kaum peribumi yang sudah tinggal sedikit itu. Kita sendiri yang akan menentukan adakah sejarah lepas masih sesuai diperjuangkan pada zaman ini.
Elok sekali-sekala kita melihat tawar menawar antara pemimpin Melayu, Cina dan india sebelum Tanah Melayu mencapai kemerdekaan dalam konteks fakta-fakta yang ditafsirkan oleh orang bukan Melayu. Faktanya ialah kelebihan yang orang Cina dan India dapat dalam Perlembagaan iaitu jaminan kerakyatan perlu berterusan sampai bila-bila.
Tetapi apa yang orang Melayu peroleh sebagai balasan membenarkan negara ini dikongsi bersama orang Cina dan India cuma peruntukan sementara yang mungkin perlu dihapuskan. Jika tidak dihapuskan pun tidak mengapa kata orang bukan Melayu. Ia boleh dikenalkan tetapi jangan kuatkuasakan peruntukan tersebut. Jangan bantu lagi orang Melayu. Zaman telah berubah, kata mereka. Inilah yang sesetangah pemimpin bukan Melayu mahukan.
Tugas kita sebagai orang Melayu ialah menentukan adakah kita mahu berkongsi dengan mereka pendapat itu.
HABIS
Tuesday, December 23, 2008
LIWAT BUKAN SATU JENAYAH
Artikel yang dikeluarkan daripada pejabat ahli parlimen Parti Keadilan Kapar ini menyatakan undang-undang liwat sebagai warisan penjajah yang bertentangan dengan hak asasi manusia dengan menganggap liwat sebagai kesalahan jenayah. Menurutnya ini satu kesilapan yang mesti diperbetulkan. Negara seperti England dan Wales pun sudah tidak lagi menganggap liwat sebagai jenayah sejak 1967, maka Malaysia juga harus mengikuti jejak yang demikian.
Malaysia seperti Negara maju yang lain harus mengikuti ukuran hak asasi antarabangsa yang membenarkan kegiatan liwat dan perlu menghapuskan undang-undang penjajah British yang lapuk itu. Undang-undang liwat inilah yang menambah kepada tersebarnya penyakit HIV/AIDS yang menghukum jenayah dengan mengenepikan kepada kumpulan yang terlibat. Saya tidak dapat berkata apa-apa melainkan mengucap panjang.
Saya cadang beliau cubalah membentangkan dalam sidang parlimen yang akan datang. Mudah-mudahan banyak kes-kes jenayah yang melibatkan kes liwat bukan menjadi masalah kepada Negara, sebab sudah terkeluar daripada senarai jenayah. Ini satu harapan baru buat Malaysia.
Monday, December 22, 2008
BUKAN KERANA SIAL BUKIT !!!
Saya diminta menjelaskan isu ini berasaskan pengalaman sebagai Ahli Dewan Undangan Negeri Kawasan Hulu Klang dan Ahli Mesyuarat Kerajaan Negeri Selangor dari tahun 1990 hingga 1999.
Sebanyak 99 projek cerun bukit yang telah diluluskan sejak dari tahun 2000 hingga tahun 2008, dan terdapat lebih kurang 16 kejadian tanah runtuh utama yang berlaku di negeri Selangor diantara tahun 1993 hingga 2008. Dan daripada jumlah itu 9 daripadanya berlaku di Ampang Jaya terutamanya di Bukit Antarabangsa. Ini menunjukkan bahawa kawasan Bukit Antarabangsa adalah merupakan kawasan sensitif yang mudah terdedah kepada kejadian tanah runtuh.
Kawasan Bukit Antarabangsa pada asalnya merupakan kawasan rezab dan Tadahan Hujan. Hutan hujan khattulistiwa yang padat memenuhi banjaran titiwangsa dengan daunnya yang lebar serta berakar tunjang, sekali gus mampu menampung dan menerima taburan hujan yang lebat dan bertindak sebagai pemangkin kepada tanah. Ini menjadi sebab mengapa empangan Klang Gate di bina di kawasan ini pada tahun 60 an. Apabila tidak ada tanaman tutup bumi, air akan meresap kedalam tanah dan menjadi pelincir kepada gelongsoran tanah dan bangunan di atasnya. Ini lah yang berlaku kemudianya seperti yang disebut dalam al Quran, “telah berlaku kerusakan di daratan dan lautan akibat perbuatan tangan-tangan manusia…”
Lantaran pengaruh politik dan wang serta pertambahan penduduk Kuala Lumpur, maka pada tahun-tahun berikutnya Zoo Negara mula ditempatkan di Hulu Klang dan kemudiannya Taman Melawati oleh Negara Properties di ikuti oleh kawasan Bukit Antarabangsa yang mula di racik-racik dan di “faraid” kepada taukeh-taukeh besar melalui pengaruh politik Melayu sendiri. Siapakah yang bertanggungjawab membuat keputusan ketika itu terutama sekitar tahun 80an dan 90an, silalah siasat sendiri. Namun itu semuanya tinggal sejarah.
Maka bermulalah kawasan tersebut telah di tukar bagi maksud pembangunan hartanah. Saya ditanya apakah saya terlibat dalam membuat keputusan masa itu? Jawabnya tidak. Ini kerana Bukit Antarabangsa di faraid pada tahun-tahun awal 80an, dilulus dan dibangunkan secara aggresif pada pada permulaan 90an dan kesannya dapat dilihat pada tahun-tahun 2000 ke atas. Dalam kes Highland Towers lebih awal dari itu.
Saya terpilih sebagai wakil rakyat Hulu Klang bermula pada tahun 1990 dan hanya menjadi EXCO Selangor dari tahun 1997 hingga 1999. Jadi saya hanya berpeluang untuk menguruskan bencananya sahaja. Ada juga yang secara sinis semasa pilihanraya 1999 dulu yang menyatakan saya ada kepentingan di kawasan itu. Jika ada yang berpendapat bahawa saya memiliki tanah di Bukit Antarabangsa silalah buktikan. Bukan susah untuk menyiasat pada zaman kerajaan di kuasai Pakatan Rakyat. Mereka pakar dalam hal ini. Masih banyak kotak-kotak rasuah dahulu yang belum dibuka lagi. Silakan.
Terdapat 3 peristiwa besar yang berkaitan tanah runtuh yang saya terlibat secara langsung.
Pertama, bermula dengan Pembalakan haram besar-besaran oleh taukeh Cina yang hanya saya sedari pada tahun 1991 daripada maklumat orang-orang kampong di Sungai Sering. Saya percaya kegiatan mencuri bermula lama sebelum saya menyedari kejadian itu. Saya masuk ke kawasan tersebut bersama penghulu Tawhid dengan menaiki pacuan empat roda dan terkejut melihat bagaimana balak-balak besar yang memakan ratusan tahun untuk membesar telah ditebang sesuka hati dan dibawa keluar dengan tiada siapa yang menyedarinya di pinggir bandar Kuala Lumpur?. Penemuan ini mendapat siaran besar-besaran oleh media massa pada ketika itu yang berakhir dengan kerajaan membenarkan tentera mempunyai kuasa mengawal hutan-hutan simpan daripada di curi.
Peristiwa membongkar kegiatan ini akan saya kenang sampai bila-bila kerana ianya hampir meragut nyawa saya. Terdapat gangster yang mengawal kerja-kerja pembalakan haram itu dan berlaku peristiwa tembak menembak yang tidak diketahui umum. Muhammad Taib selaku Menteri Besar yang baru pulang dari Haji kembali melawat kawasan dengan rambutnya yang dicukur botak !.
Kedua, kejadian Highland Towers pada tahun 1993. Ketika itu saya bersama keluarga baru mencecahkan kaki di Langkawi untuk melawat LIMA. Terlihat di kaca skrin televisyen di airport Langkawi tentang bangunan tumbang di Hulu Klang. Tarikhnya masih saya ingat, 11 Disember 1993. Lalu saya terus mengurus dan meninggalkan keluarga di hotel dan kembali ke airport untuk mengambil “jump seat” untuk segera kembali ke Kuala Lumpur.
Ketiga, kejadian tanah runtuh di jalan masuk Bukit Antarabangsa yang menutup jalan masuk utama yang menyebabkan lebih 15,000 penduduk yang tinggal dalam kawasan Bukit Antarabangsa terperangkap. Waktu ini saya menjadi EXCO yang bertanggungjawab menjaga infrastruktur. Selepas saya tidak lagi menjawat jawatan terdapat banyak lagi peristiwa-peristiwa tanah runtuh di kawasan tersebut sehinggalah yang terakhir ini.
Tetapi kejadian yang paling tragek dalam sejarah Negara sejak merdeka adalah Highland Towers yang merupakan tragedi runtuhan 1 dari 3 blok kondominium di Taman Hillview di Hulu Klang. Ia satu-satunya tragedi tanah runtuh yang pertama dan terburuk. Seramai 48 orang terkorban. Tak kira anak pembesar mana yang terkorban, yang pasti yang terkorban itu di dapati oleh doctor pemeriksa, darahnya semua merah !!.
Sebenarnya, tragedi ini sudah cukup untuk dijadikan pengajaran oleh rakyat dan pihak berkuasa di Negara ini. Tetapi kita tidak pernah belajar daripadanya dan menyalahkannya sebagai takdir Tuhan. Banyak sekali tentang peringatan Tuhan tentang pengurusan alam kita abaikan atas nama pembangunan dan wang. Kes ini harus menjadi rujukan semua pihak dalam membuat keputusan baru mahupun pengurusan cerun dan bukit yang lama dibangunkan, tetapi ia tidak diendahkan.
Namun apa yang lebih menarik pada saya ialah apabila Mahkamah Persekutuan sebulah suara memutuskan bahawa Majlis Perbandaran Ampang Jaya (MPAJ), Majlis Daerah Gombak (MDG) atau mana-mana kerajaan tempatan mempunyai kekebalan dan dilindungi Seksyen 95 (2) Akta Jalan, Parit dan Bangunan 1974 daripada sebarang tuntutan sebelum runtuhan.
Mungkin ada hikmahnya mengapa kekebalan ini diperlukan, tetapi apa yang dipertikaikan ialah bagaimana peranan PBT yang memungut cukai hanya melaksanakan kerja-kerja tradisi seperti memungut sampah, mencuci longkang (yang mana banyak sekali rungutan rakyat tentang perkhidmatannya), sedangkan kerja-kerja menyelenggara cerun-cerun dan bangunan berisiko tinggi tidak dilaksanakan?? Kita faham ini memerlukan wang yang lebih dari sekadar kutipan cukai pintu.
Antara perkara yang perlu diperhatikan adalah seperti berikut:
a. Musim tengkujuh di Malaysia iaitu bulan November dan Disember membawa hujan lebat melampau setiap tahun dan boleh menyebabkan banjir, banjir kilat dan tanah runtuh terutama di Bukit Antarabangsa.
b. Banyak kemungkinan berlaku pergerakan bawah tanah yang bermula dari kawasan runtuhan lereng bukit yang selalunya bermula dengan runtuhan-runtuhan kecil. Dan hasil daripada perhatian dan aduan orang ramai, pihak Majlis Perbandaran Ampang Jaya dan JKR perlu bertindak lebih jauh daripada hanya menutup runtuhan itu dengan “plastik biru”.
c. Sistem saliran tidak sempurna di kawasan pangsapuri mewah serta sistem perparitan yang tidak dikendalikan dengan sistematik.
d. Topografi kawasan yang berbukit, keadaan dan jenis tanah yang tidak stabil juga menggalakkan berlaku tanah runtuh.
e. Pembinaan bangunan rancak dan tiada pemantauan cerun oleh Majlis Perbandaran Ampang Jaya dan JKR.
Sejak daripada kejadian Highland Towers, kita memang sudah banyak pengalaman mengenai pengurusan malapetaka dan bencana alam. Jutaan ringgit dibelanjakan untuk tujuan pengurusan bencana dan mangsa dan tidak kurang juga ribuan saranan dan pekelilingan yang diterima oleh pihak pentadbir kita.
Tetapi apa yang jelas berlaku adalah “masuk telinga kiri dan keluar telinga kanan”. Tanah runtuh di Bukit Antarabangsa adalah musibah tentang bagaimana rapuh dan lembabnya sIstem penyelenggaraan oleh pihak yang berkuasa. Pentadbir kita belum menjadikan penyelenggaraan sebagai budaya kerja mereka. Ini jelas dapat dilihat dengan kekurangan peruntukan yang diberikan dan ketiadaan manual atau senarai semak yang harus ada untuk tujuan tersebut. Parti-parti pembangkang membuat kesimpulan mudah, apa pun yang berlaku di Negara ini adalah kerana RASUAH, habis!!.
Pihak pentadbir banyak menunjukkan minat untuk perlaksanaan projek-projek baru kerana itu tampak mereka bekerja dan hasilnya banyak melalui pembayaran premium dan cukai pintu. Penyelenggaraan tidak membawa wang masuk tapi keluar. Inilah yang menjadikan mereka mengambil sikap sambil lewa.
Oleh yang demikian kes Bukit Antarabangsa adalah merupakan isyarat berterusan untuk disegerakan perlaksanaan pengurusan kelengkapan atau “management facility” yang boleh meningkat dan mengawal nilai hartanah dan bangunan di kawasan tersebut. Kerajaan perlu menyediakan kewangan yang cukup untuk unit perlindungan cerun di JKR dan bertindak secara pro aktif kepada usaha-usaha penyelenggaraan cerun. Jika perlu boleh diwujudkan Jabatan Bencana Alam di MPAJ yang boleh diwujudkan peraturannya bagi maksud “building auditors”.
Jika ditanya saya patutkah dahulu Bukit Antarabangsa dibangunkan?, jawabnya itu satu soalan sejarah yang sukar dirubah tetapi harus dijadikan pengajaran bagai kawasan tanah berisiko tinggi yang lain. Bukit Antarabangsa bukan merupakan kesialan pemaju atau pembeli di kawasan tersebut, tetapi lebih kepada malas dan tidak pekanya pegawai untuk diperbaiki dan di “up grade” perkhidmatan oleh pihak yang memungut cukai.
Bukit Antarabangsa akan menghadapi pasaran hartanah yang merudum buat seketika. Selepas semuanya lupa, ia akan terus menjadi pilihan mereka yang memilih gaya hidup unggul untuk makan malam mengadap Kuala Lumpur Twin Towers diatas sejarah mayat-mayat yang menjadi sebahagian daripada tanah banjaran titiwangsa.
Friday, December 19, 2008
TV 9 : MALAPETAKA BUKIT ANTARABANGSA
PERJUANGAN YANG DITAKDIRKAN - Bhg 4
Rundingan menjelang kemerdekaan merupakan sesuatu yang begitu sensitif kepada politik orang bukan Melayu, dan sering mahu dilupakan oleh ahli-ahli politik Cina kontemperori yang enggan menerima kedudukan istimewa orang Melayu.
Bekas Ketua Halim Negara, Tun Mohammed Suffian Hashim menulis dalam buku yang berjudul An Introduction To The Constitution Of Malaysia tentang bagaimana perlembagaan Malaysia dirangka oleh banyak pihak, bukan oleh komuniti Melayu sahaja.
Sebelum kuasa dipindahkan, pihak berkuasa British menegaskan bahawa komuniti-komuniti utama Tanah Melayu harus duduk bersama dan bersetuju dengan sebuah perlembagaan. Apabila perlembagaan 1957 dirangka, rundingan dibuat antara komuniti Melayu yang diwakili oleh para pemimpin UMNO, Cina diwakili oleh para pemimpin MCA dan kaum India oleh pemimpin-pemimpin MIC.
Persetujuan-persetujuan yang muncul dalam perlembagaan itu adalah hasil perbincangan dan rundingan antara para pemimpin pelbagai kaum itu, di mana mereka telah bertolak ansur demi kepentingan dan perpaduan nasional. Antara isu utama dalam rundingan itu ialah hak kerakyatan, orang Cina dan India diberi kerakyatan melalui pendaftaran manakala anak-anak mereka yang lahir selepas hari merdeka 31 Ogos 1957 menikmati kerakyatan secara automatik.
Apakah implikasi peluang mendapatkan kerakyatan ini kepada orang Cina dan India serta imigran asing lain. Menurut Tun Suffian, kerakyatan yang diberikan kepada orang bukan Melayu mengandungi kelebihan yang begitu bernilai.
”Imigran asing itu secara automatik tidak memerlukan permit untuk bekerja di Malaysia. Dia boleh memperoleh tanah lebih mudah. Dia layak bekerja dalam perkhidmatan awam. Anaknya yang juga merupakan warganegara turut layak mendapat tempat dan biasiswa di sekolah-sekolah dan universiti, dan masa depan mereka di negara ini terjamin.”
Tun Suffian menambah, dengan mendapat kewarganegaraan orang Cina dan India dan anak-anak mereka mendapat satu hak yang tidak ternilai iaitu mereka boleh mengambil bahagian dalam kesatuan sekerja dan dalam aktiviti politik.
Mereka boleh menjadi pengundi dalam pilihan raya, boleh bertanding sebagai calon pilihan raya, jika menang boleh menjadi Menteri, boleh mempengaruhi dasar-dasar kerajaan dan mempunyai kuasa untuk menentukan nasib komuniti mereka dan negara ini.
Konsesi yang diberikan oleh para pemimpin Melayu dalam peruntukan perlembagaan 1957 membolehkan anak-anak orang Cina dan India boleh bercita-cita untuk memimpin Malaysia dan memimpin kerajaan. Tiada siapa lagi dapat menyekat mereka.
Peruntukan perlembagaan yang memberi hak kerakyatan tersebut begitu cepat mempengaruhi imbangan kaum. Antara tahun 1957 dan 1970 (iaitu selama 13 tahun) terdapat 1,758,824 orang Cina dan India telah menjadi rakyat Malaysia.
Sebagai balasan kepada tolak ansur dalam isu kewarganegaraan, wakil-wakil bukan Melayu yang merangka Perlembagaan 1957 bersetuju menerima peruntukkan lain perlembagaan, antaranya peruntukan yang menjadikan Islam agama rasmi Persekutuan, bahasa Melayu sebagai bahasa kebangsaan, kedaulatan dan kuasa raja-raja dan peruntukan yang paling banyak diperkatakn iaitu Artikel 153 Perlembagaan berhubung kedudukan isitmewa orang Melayu.
Tun Suffian menegaskan dalam bukunya: ”Bagi setiap satu
persetujuan yang menguntungkan orang Melayu, ia
diimbangi dengan peruntukan liberal yang menguntungkan
orang bukan Melayu.”
Apa yang diperoleh oleh orang Melayu di Semenanjung dalam perlembagaan tidak dikongsi oleh mereka seorang diri. Apabila kemudian persekutuan malaysia dibentuk pada tahun 1963, kedudukan istimewa orang Melayu dalam perlembagaan diperluaskan kepada penduduk bumiputera di Sabah dan Sarawak.
Malangnya orang selalu lupa kepada sejarah. Selepas Perlembagaan 1957 itu dipersetujui dan Tanah Melayu mencapai kemerdekaan, ada kumpulan orang bukan melayu mengungkit kembali peruntukan-peruntukan sensitif dalam perlembagaan dan ini membawa kepada perbalahan kaum. Kemuncaknya ialah Tragedi 13 Mei 1969.
PERKARA 153 PERLEMBAGAAN PERSEKUTUAN
Artikel ini merupakan satu keputusan paling mustahak yang dibuat oleh para pemimpin bukan Melayu ketika merundingkan Perlembagaan. Artikel in menyentuh tentang tanggungjawab kerajaan membantu meningkatkan kedudukan ekonomi orang Melayu melalui perezaban kuota kontrak, pendidikan dan sebagainya.
Pemimpin politik mainstream Cina dan India menyedari pada tahun 1950-an bahawa orang Melayu lemah dari segi ekonomi dan demi kepentingan perpaduan nasional dan untuk menghapuskan kelemahan itu, mereka bersetuju Artikel 153 ditulis dalam perlembagaan.
Apakah kasihan belas yang dikongsi para pemimpin Cina dan India pada waktu itu? Mereka sedar bahawa kemiskinan orang Melayu adalah masalah Negara. Ia bukan masalah orang Melayu semata-mata.
Kemiskinan dan ketinggalan orang Melayu adalah satu fakta kehidupan negara ini pada tahun-tahun 50-an ketika perlembagaan negara mula dirangka dan dbincangkan. Malah pada tahun 1968, 12 tahun selepas Malaysia mencapai kemerdekaan, bilangan doktor Melayu misalnya hanyalah 64 orang berbanding 693 orang doktor Cina dan India. Jumlah ini hanya 9 peratus daripada keseluruhan bilangan doktor yang ada di Malaysia.
Kelemahan dari segi pelajaran, kesihatan serta kehidupan di kampung-kampung yang penuh dengan kemiskinan dan belenggu pusingan ganas kemiskinan pada tahun-tahun menjelang kemerdekaan telah meletakkan orang Melayu dalam keadaan yang serba daif.
Tanpa dasar-dasar membantu orang Melayu yang digubal selepas peristiwa traumatik tahun 1969 - yang pada asanya merupakan dasar yang menjadi semangat Artikel 153 – orang Melayu akan menjadi kaum terbiar di negara sendiri iaitu sebuah negara Melayu yang mereka sendiri benarkan ia dikongsi dengan kaum-kaum lain.
PERLEMBAGAAN TIDAK BERGUNA JIKA TIDAK DILAKSANAKAN
Selepas Perlembagaan 1957 dipersetujui oleh wakil-wakil semua kaum, Tunku Abdul Rahman yang akan menjadi Perdana Menteri Tanah Melayu yang merdeka menyediakan rakyat dengan acara-acara menyambut kemerdekaan menjelang 31 Ogos 1957.
Pelbagai program diadakan untuk merayakan saat-saat Tanah Melayu mencapai kemerdekaan termasuk sandiwara, peraduan menyanyi, perlumbaan laut, malam kebudayaan, peraduan bolasepak dan badminton, membaca syair, membaca Al-Quran dan syarahan-syarahan.
Kemerdekaan disambut dalam zaman darurat.
Ketika orang ramai sedang bergembira, pada 9 Julai 1957 akhbar-akhbar di Tanah Melayu melaporkan satu kenyataan Sir Donald MacGillivray, Pesuruhjaya Tinggi Persekutuan Tanah Melayu. Katanya, sungguhpun Perlembagaan baru Persekutuan telah mendapat sambutan baik, ”tetapi ia tidak akan berguna lansung sekiranya perlembagaan itu tinggal di kertas putihnya saja dan jika tidak diikuti dengan semangat mahu melaksanakannya.”
Kata beliau lagi, ”Kemerdekaan Tanah Melayu mempunyai tapak baik dan ia hendaklah dijalankan dengan perasaan muhibah, saling hormat menghormati dan kesabaran sebagaimana yang telah ditunjukkan sekarang ini di antara satu kaum dengan kaum yang lain.”
Walaupun parti politik Cina MCA telah bersetuju menerima Perlembagaan 1957 tetapi sebuah jawatankuasa 15 orang yang mewakili 1,004 buah Pertubuhan-pertubuhan Badan-Badan Cina di seluruh Malaya menentang keras perlembagaan itu.
Mereka telah pergi ke London untuk mempengaruhi kerajaan Harold Macmillan supaya tidak memperakui perlembagaan tersebut yang mengandungi artikel-artikel yang mengesahkan kedudukan istimewa orang Melayu sebagai penduduk peribumi negara ini. Jawatankuasa itu ingin meneruskan keazaman dan perjuangan ”untuk mendapatkan taraf persamaan untuk rakyat dalam negeri ini seluruhnya mengikut persamaan undang-undang internasional.”
Tunku Abdul Rahman menjawab kritikan-kritikan Pertubuhan Badan-Badan Cina terhadap Perlembagaan 1957 itu dengan menjelaskan bahawa dalam perlembagaan tersebut ”berbagai-bagai kepentingan yang bertentangan dari berbagai-bagai pihak dipertimbangkan dengan saksamanya.”
Beliau membangkitkan aspek-aspek sejarah Raja-Raja Melayu yang membuatkan perjanjian dengan kerajaan British, yang mana implikasi perjanjian itu menyebabkan orang Melayu miskin di negara sendiri.
Inilah antara penjelasan Tunku Abdul Rahman kepada Majlis Mesyuarat Undangan Persekutuan pada 11 Julai 1957:
”Kekayaan dan kemewahan orang lain bagaimanapun telah tidak menolong orang-orang Melayu, malah sebaliknya telah menyebabkan mereka semakin mundur dalam lapangan ekonomi hingga mereka terhalau keluar dari bandar-bandar dan kampung-kampung besar.
”Sebelum perang dahulu orang-orang Melayu telah menerima kemasukan beratus-ratus ribu orang lelaki dan wanita daripada pelbagai bangsa kerana mereka sedar bahawa mereka tidak mempunyai kuasa untuk menahan kemasukan tersebut. Pada waktu itu sangat sedikit orang yang berani menerjunkan diri mereka dalam politik dan perjanjian yang dibuat dengan Britain itu telah memberikan kuasa sepenuhnya kepada pihak yang melindungi kita untuk berbuat sesuka hatinya dalam negeri ini. "
”Orang-orang Melayu telah diberi jaminan bahawa kerajaan British akan melindungi kepentingan-kepentingan mereka dan bahawa mereka akan diajar cara-cara pentadbiran dan diberi waktu untuk menanamkan semangat berniaga dan dengan janji-janji ini orang Melayu telah percaya kepada British.”
Tunku Abdul Rahman kemudian menambah, ”Nampaknya semua orang telah lupa bahawa dalam Perjanjian Tanah Melayu tahun 1948, Pesuruhjaya Tinggi Persekutuan Tanah Melayu adalah bertanggungjawab melindungi dan menjamin kedudukan istimewa orang-orang Melayu dan kepentingan-kepentingan yang halal dari lain-lain kaum. Tidak ada tanda yang menunjukkan bahawa orang-orang yang bukan Melayu telah teraniaya terbit dari dasar yang telah berjalan dulu.”
Selepas berbahas selama 11 jam 6 minit pada 10 Julai 1957, Majlis Mesyuarat Undangan Persekutuan telah meluluskan sebulat suara dan menerima rangka Perlembagaan Persekutuan Tanah Melayu Merdeka.
Bagaimanapun Tunku Abdul Rahman ketika itu berasa sungguh kecewa dengan kecanggahan sekumpulan kecil orang Cina yang tidak memahami semangat Perlembagaan 1957. dengan merujuk kepada satu memorandum yang diterimanya daripada Gabungan Dewan-Dewan perniagaan Cina Se Malaya, beliau menuduh penentangan itu ”sebenarnya adalah datang dari golongan-golongan orang-orang Cina yang taat setianya bukan kepada negeri ini tetapi kepada negeri lain.” (Bersambung).
Wednesday, December 17, 2008
PERJUANGAN YANG DITAKDIRKAN - BAHAGIAN 3
Kejayaan UMNO menentang Malayan Union telah menyelamatkan orang Melayu, memberi sedikit sinar kepada masa depan mereka dan meletakkan landasan yang membawa kepada perakuan rasmi kedudukan istimewa orang Melayu sebagai peribumi Tanah Melayu.
Pada akhir tahun 1946 selepas Malayan Union digagalkan, satu susunan Perlembagaan Persekutuan Tanah Melayu yang baru dirintis oleh British dengan lima atas penggubalan. Kali ini pihak British lebih sensitif kepada perasaan orang Melayu yang sudah mula sedar tentang untung nasib mereka.
Satu daripada asas perlembagaan 1948 ialah memberi kerakyatan yang sama bagi semua orang memandangkan Tanah Melayu sebagai tanahairnya dan tempat dia menumpahkan taat setia, tetapi asas ini dirangka dengan mengambil kira satu lagi asas iaitu “memikirkan mustahaknya menjaga keselamatan dan kedudukan khas rakyat Melayu.”
Rundingan antara pihak British dengan wakil Raja-Raja Melayu dan wakil UMNO telah melahirkan Perlembagaan Persekutuan Tanah Melayu pada bulan Februari 1948. Di bawah perlembagaan itu kedaulatan Raja-Raja melayu dipulihkan seperti sebelum Perang Dunia Kedua dan kerajaan British mengiktirafkan kedudukan istimewa orang Melayu.
Bagaimanapun peruntukan berhubung kerakyatan di bawah Perlembagaan persekutuan Tanah Melayu 1948 diperkenalkan. Ia menetapkan dua jenis kerakyatan iaiti kerakyatan berdasarkan kuatkuasa undang-undang dan kerakyatan melalui permohonan.
Ahli-ahli sejarah bersetuju bahawa tolak ansur Raja-Raja Melayu dan UMNO pada tahun 1948 untuk memberi kerakyatan kepada orang bukan Melayu adalah antara peristiwa paling penting dalam sejarah ketuanan Melayu di Negara ini.
Dengan orang Melayu menerima peruntukan tersebut, maka berakhirlah sejarah Tanah Melayu sebagai milik tunggal orang Melayu dan bermulalah perkongsian semua kaum terhadap Negara ini. Orang bukan Melayu boleh menjadi warganegara dan mendapat hak sebagai rakyat Persekutuan Tanah Melayu.
Tetapi perlembagaan pada tahun 1948 juga mengiktirafkan secara jelas orang Melayu sebagai penduduk asal persekutuan yang mendapat kedudukan istimewa, dan agama Islam iaitu agama orang Melayu dikategorikan dalam perlembagaan sebagai bidang kuasa Raja-Raja Melayu.
Sesiapa yang mengkaji bagaimana perlembahaan persekutuan 1948 dirangka harus mengakui betapa besarnya tolak ansur orang Melayu (atau betapa naifnya mereka).
Walau apapun yang dikatakan oleh orang bukan Melayu tentang kesamaan hak, negara ini pada asalnya adalah negara Melayu seperti yang diakui oleh British pada tahun 1948. Ini adalah realiti sejarah. Bagaimanapun semangat toleransi orang Melayu telah membuka peluang kepada orang bukan Melayu untuk menumpah taat setia kepada sebuah entiti yang ditakdirkan beberapa tahun kemudian mencapai kemerdekaan dan membentuk Malaysia moden.
Tolak ansur ini apabila dibiarkan oleh orang Melayu dikuatkuasakan dalam perlembagaan 1948 adalah umpama melepaskan seekor burung peliharaan keluar dari sangkar. Burung itu lepas terbang di angkasa dan ia tidak kembali lagi.
Implikasi perjanjian berhubung kerakyatan tersebut ialah Tanah melayu – dan kemudian Malaysia – bukan lagi negeri orang Melayu semata-mata. Sejak itu mereka berkongsi jatuh bangun Negara ini dengan kaum Cina dan India. Kuasa politik bukan sepenuhnya daam tapak tangan mereka lagi.
PERIBUMI DIANAKTIRIKAN OLEH BRITISH
Orang Melayu pada umumnya tidak menentang kandungan Perlembagaan Persekutuan Tanah Melayu 1948. Tetapi orang Cina yang ekstrem dalam Parti Komunis Malaya mencabar Perlembagaan tersebut. Mereka merasakan perlembagaan itu tidak adil kepada orang Cina bertopengkan ideal komunisme.
Tentangan komunis berlarutan selama 12 tahun sehingga tahun 1960. Persekutan 1948 terselamat daripada cita-cita revolusi parti Komunis Malaya yang dikawal oleh pemimpi-pemimpin pelampau Cina. Perlembagaan itu kemudian berkembang sejajar dengan tuntutan zaman sehinggaah idea-idea kemerdekaan tercetus dan perikan ditubuhkan.
Tunku Abdul Rahman Putra yang mengambil alih kepimpinan UMNO daripada Datuk Onn pada tahun 1951 dalam satu ucapanya telah membangkitkan kesan perlembagaan Malayan Union yang liberal kepada orang Melayu.
Kata Tunku Abdul Rahman: ”Oleh kerana kelonggaran dasar Malayan Union itulah yang menyebabkan kita nampak pada hari ini orang Melayu yang dahulu bertempat di pekan-pekan telah lari jauh ke hulu-hulu dan ke tepi hutan dan jika berkekalan seperti sekarang ini nescaya orang Melayu akan terusir jauh lagi kedalam hutan dan ke gunung-gunung yang boleh membawa kesakitan kepada tubuh badannya dan azab sengsara kepada kehidupannya.”
Tunku Abdu Rahman kemudian meneruskan ucapannya dengan menuntut ”diuntukkan tanah-tanah di dalam pekan kepada Melayu dan tanah-tanah di luar pekan mestilah dikawal dengan kuat untuk Melayu.” Dari sinilah bermulanya konsep Tanah Rezab Melayu.
Pada peringkat ini pasa pemimpin politik Melayu telah menyedari bahawa kemunduran masyarakat mereka berkait rapat dengan dasar kerajaan. Untuk orang Melayu maju, mereka wajib dibantu dan komitmen itu perlu dicerminkan dalam perlembagaan.
Dasar-dasar British di bawah Persekutuan tanah Melayu 1948 sebenarnya tidak membawa banyak perubahan kepada orang Melayu. Kaum peribumi itu mungkin telah mendapat kesedaran politik berikutan penentangan Malayan Union, namun dalam bidang pendidikan dan ekonomi orang Melayu terlalu jauh ketinggalan berbanding kaum-kaum imigran.
Pada tahun pertama Tunku Abdul Rahman menjadi Presiden UMNO, bilangan pelajar Melayu mendapat biasiswa kerajaan British untuk melanjutkan pelajaran hanyalah 16 orang sedangkan bilangan pelajar bukan Melayu yang mendapat biasiswa ialah 60 orang.
Pada tahun 1951 juga pendapatan digabungkan boleh cukai oleh 5,195 orang Cina ialah RM62 juta berbanding 773 orang Melayu yang mempunyai pendapatan terkumpul RM8.1 juta. Mengulas mengenai ini, ahli sejarah Victor Purcell menulis bahawa angka itu memperlihatkan perbandingan kekayaan antara kaum pada waktu itu.
Orang bukan Melayu yang majoritinya tinggal dibandar-bandar mendapat keistimewaan berbanding orang Melayu di kampung-kampung. Memang benar Perlembagaan 1948 memperakui kedudukan istimewa orang Melayu tetapi kerajaan penjajah British tidak memberi banyak ruang untuk orang Melayu membaiki nasib mereka.
Orang Melayu tidak digalakkan belajar bahasa Inggeris kerana British tidak mahu ”kehilangan kuli-kuli.” Bahasa Inggeris dan pendidikan Inggeris jika diberikan secara besar-besaran kepada orang Melayu akan membuka peluang kepada mereka untuk menjadi tuan.
Malah pada tahun-tahun tersebut yang merupakan tahun-tahun darurat 1948-1960, orang Cina ternyata mendapat kelebihan yang tidak disangka-sangka berikutan suasana darurat.
Untuk mengelakkan orang Cina tinggal di pinggir-pinggir bandar dieksplotasi oleh komunis, kerajaan British menempatkan mereka di kampung-kampung baru yang kemudian mendapat peruntukan khas daripada kerajaan British untuk dilengkapkan dengan kemudahan-kemudahan penempatan moden seperti sekolah, pusat kesihatan dan jalan raya.
Apa yang berlaku ini menimbulkan kemarahan sesetengah pemimpin Melayu yang merasakan kerajaan British mengutamakan orang Cina lebih daripada nasib peribumi negara ini.
Tuesday, December 16, 2008
CHILDREN'S BOOKS ON PALESTINE
Yang berbahagia, Raslin bin Abu Bakar, Dr. Najlah Bashour, Ladies and Gentlemen, distinguished guests,
In May of this year we commemorated 60 years of the Nakba, the catastrophe, when Palestine was split up into two parts and hundreds of thousands of Palestinians were violently thrown out of their homeland.
The partition had been decided on 29 November 1947 by the international community with Resolution 181 of the United Nations, without getting consensus or the agreement from the people most affected: the Palestinians, despite the fact that the right of self-termination is one of the most fundamental principles of International Law.
On 10 December 1948, after a year of terror for the Palestinian people, who had to flee from their homes if they did not want to get slaughtered by Zionist terrorists, the United Nations adopted and proclaimed the Universal Declaration of Human Rights – another 60 years commemoration in 2008.
Last year, the Palestinian people commemorated 40 years of Israeli occupation of West Bank and Gaza. This occupation of the remaining 22% of the Palestinian Territory in which a ‘viable’ Palestinian state is suppose to be formed one day (according to UN resolution 181) this brutal military occupation since 1967, is the single most important impediment to negotiations which will finally lead to a lasting and just peace in Palestine and the whole Middle East.
This occupation of the West Bank and the construction of the Apartheid Wall, the complete siege of Gaza, brutal annexation of Palestinian land by Israeli settlers, so-called extra-judicial executions, the complete lock-down of the Palestinian economy for days, weeks and months at a time, has been time and again declared illegal according international law. But no sanctions have ever been implemented against the perpetrators.
There are 7.8 million Palestinians worldwide, of which 2.2 million live in occupied Palestine (Westbank and Gaza), as citizens or as refugees in refugee camps in their homeland, so-called internally displaced people; 900,000 live in Israel as Arab Israelis, as 2nd class citizens who, for example are not allowed to own land as only Jews can own land in Israel.
The remaining 4.8 million live outside of Palestine, 2.5 million of which in refugee camps in countries of the Middle East such as Jordan, Lebanon, Syria, etc. This is the situation today!
The series of children’s books that we are launching today will give you and your children a glimpse of the hardship the Palestinians have to face daily, either under the occupation, or in the refugee camps, the obstacles they have to overcome and the impossibility of peace under occupation, but also some background knowledge of the Palestinian history.
In our sponsorship programme at MSRI we come in close contact with the young Palestinians in the refugee camps in Lebanon, small children and teenagers. They are fourth-generation refugees. Many of them are utterly despaired and without any hope of change for a better life.
The first generation of Palestinian refugees from 1947/48 has dwindled, and the direct contact with people who have still a personal memory of the homeland have become few. These fourth-generation children now need books to tell them about their history and homeland.
For many of these Palestinian refugee children, the only light in their lives are people, friends like us from abroad who show their support, who show they care.
We hope that these children’s books will contribute to better knowledge and understanding in Malaysia of the Palestinian cause and to help foster friendships across continents.
I would like to thank Dr. Najlah Bashour to give MSRI this opportunity to do something positive for Malaysian children and at the same time support the Palestinian refugee children in Lebanon.
And last, but not least, I would like to thank the good people at National Library for their contribution and commitment to make this book launch a successful event, and to generously offer their premises for the exhibition of paintings by a very promising young artist, Rouhaifa Qassim, by children of the camps in Lebanon, and also by Malaysian artists, who express their views on Palestine through art.
All proceeds from books, paintings and handicrafts will go to the Palestinian people in the refugee camps in Lebanon. Please help us to help them.
I would like to put this whole event, the children’s books and the paintings of the exhibition, under a Sanskrit saying:
Where the hand goes, the eye follows; where the eye goes the mind follows; where the mind goes, the heart follows, and thus is born expression.
Thank you all for being here today.
Monday, December 15, 2008
Sunday, December 14, 2008
PAS TIDAK LAGI BICARA PERLEMBAGAAN ISLAM
MANSUH COMMON LAW — KETUA HAKIM NEGARA MAHU PERUNDANGAN LAPUK INGGERIS DIGANTI
PETALING JAYA 21 Ogos 2007— Ketua Hakim Negara, Tun Ahmad Fairuz Sheikh Abdul Halim hari ini mencadangkan rujukan kepada Common Law Inggeris dimansuhkan daripada undang-undang sivil negara ini kerana ia menggambarkan minda pengamal undang-undang tempatan yang masih terjajah.
Beliau juga menegur sesetengah pengamal undang-undang yang terus mengguna pakai Common Law Inggeris dalam kes-kes perbicaraan tertentu.
Sambil menyifatkan mereka sebagai ‘katak di bawah tempurung penjajah’, Ahmad Fairuz menegaskan, gejala tersebut tidak seharusnya berlaku selepas 50 tahun Malaysia mencapai kemerdekaan.
Menurut beliau, setelah negara merdeka selama lima dekad, pakar-pakar perundangan tempatan seharusnya sudah mampu mewujudkan undang-undang yang lebih bermutu dan sesuai dengan keadaan semasa.
”Sudah 50 tahun kita merdeka, sudah 50 tahun kita terlepas daripada cengkaman penjajah, tetapi Seksyen 3 dan 5 Undang-Undang Sivil 1956 masih kekal dalam perundangan kita.
”Apakah ini petanda bahawa Common Law Inggeris itu adalah undang-undang yang paling baik di dunia? Apakah ini petanda bahawa pakar undang-undang kita masih di bawah tempurung penjajah?” soalnya.
Seksyen 3 akta berkenaan memberi laluan kepada mahkamah negara ini untuk mengetepikan Common Law Inggeris, mengutamakannya atau mengambil kira keadaan setempat dalam membuat penghakiman.
Seksyen 5 akta yang sama membenarkan pemakaian seluruh undang-undang perdagangan yang ditadbir di England melainkan jika terdapat undang-undang tempatan.
Ahmad Fairuz memberitahu, sudah tiba masanya kedua-dua seksyen tersebut dipinda dengan memansuhkan semua rujukan kepada Common Law Inggeris dan undang-undang serta kaedah-kaedah ekuiti yang ditadbirkan di England.
Dalam hubungan ini, beliau mahu pakar undang-undang di Malaysia bersepakat sama ada mahu meneruskan amalan merujuk kepada Common Law.
Jika sebaliknya, tegas beliau, pendekatan baru perlu diambil bagi menggantikan Common Law Inggeris yang dilihat sudah sebati dalam perundangan negara.
Beliau menambah, mungkin juga sudah tiba masanya untuk memartabatkan undang-undang Islam bukan sahaja dalam perundangan negara tetapi juga perundangan antarabangsa.
Sekiranya idea itu diterima, jelas beliau, sudah pasti keharmonian undang-undang sivil dan undang-undang syariah dapat dicetuskan sehingga memberi impak maksimum kepada masyarakat.
Pada majlis itu, Ahmad Fairuz turut melancarkan buku berjudul Permata Pengislahan Perundangan Islam yang merupakan biografi Allahyarham Ahmad Ibrahim.
Ahmad Ibrahim ialah tokoh perundangan yang banyak menyumbang kepada pembangunan perundangan di negara ini khususnya undang-undang Islam.
Beliau merupakan salah seorang peguam dalam perbicaraan kes Natrah, wanita keturunan Belanda yang dibela oleh keluarga Islam dan kemudian dituntut semula oleh keluarga asalnya. Perbicaraan kes Natrah mencetuskan rusuhan di Singapura pada tahun 1950.
Allahyarham yang meninggal dunia pada usia 82 tahun pada 17 April 1999 merupakan profesor undang-undang di Universiti Malaya dan Universiti Islam Antarabangsa Malaysia.
PERJUANGAN YANG DITAKDIRKAN
SEJARAH dikatakan ditulis oleh mereka yang menang, tetapi sejarah persaingan ekonomi dan hubungan kaum di Malaysia tidak pernah ditulis oleh orang yang menang. Sekiranya sejarah yang akan diperkatakan dalam rencana ini dituduh ditulis oleh si pemenang, ia adalah tidak benar. Orang Melayu tidak pernah menang dalam persaingan ekonomi.
Orang Melayu menguasai politik, tetapi itu adalah kerana Negara ini asalnya adalah Tanah Melayu iaitu tanah tempat tinggal bangsa Melayu sejak zaman berzaman. Kekuasaan tersebut sekarang tidak mutlak. Kuasa di Negara ini dikongsi dalam tolak ansur yang ada ketikanya merugikan orang Melayu.
Sejarah yang dipaparkan dalam rencana ini bertujuan untuk menunjukkan bagaimana orang Melayu menjadi mangsa kepada toleransi mereka sendiri, satu tolak ansur yang seharusnya tidak berulang kerana ia akan mempengaruhi nasib anak cucu kita kelak. Jika kita tersilap langkah, mereka mungkin menjadi hamba di tanah air sendiri.
Kebimbingan 100 Tahun Lalu
Kurun ke 20 yang baru berakhir ditempohi dengan kepayahan oleh orang Melayu. Datuk nenek mereka membangunkan sistem kerajaan tradisi Melayu di neger-negeri di Tanah Melayu. Mereka mempunyai hubungan awal dengan orang Cina dan India tetapi ia bukan dalam bentuk yang di bawa oleh penjajah British.
Penjajah British dalam usahanya untuk mengangkut keluar hasil mashyul Tanah Melayu dan Borneo telah membawa imigran-imigran dari India dan Cina untuk diambil bekerja dalam perusahaan yang dikuasai oleh syarikat-syarikat British. Dasar buruh itu telah membawa implikasi besar kepada demografi, politik dan telah mengubah sama sekali rupa Tanah Melayu.
Di empat buah Negeri Melayu Bersekutu iaitu Perak, Selangor, Negeri Sembilan dan Pahang pada tahun 1901, bilangan imigran dari China dan India melebehi jumlah penduduk Melayu. Bilangan penduduk empat buah negeri itu ialah 643,152 orang. Daripada jumlah itu bilangan orang Melayu ialah 285,202 orang, Cina 299,739 dan orang India 58,211.
Ini bermakna ketika kehidupan di Negara ini dimulakan pada awal kurun ke 20, orang Melayu tiba-tiba telah menjadi minoriti di negeri-negeri mereka sendiri (dengan peratus penduduk Melayu hanya 44 peratus).
Siapakah yang bersalah? Orang Melayu ketika itu memang merasa terhimpit tetapi mereka tidak berkuasa melawan tekanan penjajah. Walaupun di negeri-negeri itu Sultan Melayu tetap menjadi pemerintah di bawah sistem Residen British, tetapi kebimbangan orang Melayu adalah jelas. Mereka tidak tahu selama-lama mereka dapat bertahan lebih-lebih lagi kerana mereka berpecah belah, mundur dan dipisahkan oleh semangat kenegerian.
Apa yang ironi dalam politik ialah beberapa dekat kemudian pemimpin Cina membangkitkan bahawa ada orang Cina telah berada lama dinegeri ini sama lama seperti orang Melayu. Fakta tahun 1901 yang dinyatakan di atas tidak dapat menyembunyikan satu perkara iaitu majoriti orang Cina yang dibawa masuk ke Tanah Melayu adalah imigran kurun ke 20.
Ini dapat dibuktikan dengan statistik. Daripada jumlah 299,737 orang Cina di Negeri Melayu Bersekutu pada tahun 1901, bilangan wanita Cina hanyalah 27,155 orang. Kebanyakan imigran Cina adalah lelaki iaitu kira-kira 90 peratus daripada populasi orang Cina ketika itu. Jika mereka telah menetap di Negara ini beratus-ratus tahun seperti orang Melayu sebagaimana yang didakwa, bilangan wanita Cina tidak harus sekecil itu pada tahun 1901.
(Siri rencana yang akan disiarkan ini merupakan rencana dalam simpanan saya yang tiada tercatat nama penulisnya. Saya tertarik kandungannya dan ingin berkongsi dengan pembaca. Tajuknya di oleh daripada ucapan penerimaan jawatan Presiden UMNO oleh Tunku Abdul Rahman Putra Alhaj pada bulan Ogos 1951. Tema ucapan Almarhum Tunku ialah “Jawatan Yang Ditakdirkan” Selamat membaca.)
Saturday, December 13, 2008
ORANG MELAYU MANGSA PERCATURAN INGGERIS
BAHAGIAN II
Pihak Inggeris bertapak di Tanah Melayu bermula daripada perjanjian-perjanjian yang ditandatangani dengan Sultan negeri-negeri Melayu. Sultan negeri-negeri Melayu telah diyakinkan oleh Inggeris bahawa kedatangan orang Cina dan India sebagai buruh dan tidak akan menjejaskan kekuasaan mereka dan tidak merugikan rakyat pribumi.
Jumlah penduduk Cina yang meningkat secara drastik di Tanah Melayu pada akhir kurun ke 19 dan awal kurun ke 20 merbahayakan ketuanan Melayu, tetapi nasib malang sebenar orang Melayu ialah apabila mereka dihalang secara sistematik oleh Inggeris daripada menerima pemodenan pendidikan dan ekonomi melalui dasar pecah dan perintah.
Pendidikan Inggeris yang menjadi lambang kehidupan moden dan keupayaan individu tidak sampai kepada orang Melayu pada awal kurun ke 20 ketika Tanah Melayu mula dibuka oleh British kepada persaingan terbuka orang Melayu dan bukan Melayu. Jika sampaipun, ia tidak membawa makna besar.
Antara tahun 1919 sehingga Perang Dunia Kedua, bilangan anak-anak Melayu yang masuk sekolah Inggeris hanya 9 peratus daripada keseluruhan pelajar Tanah Melayu pada tahun 1919 dan Cuma 15 peratus pada tahun 1937’
Pendidikan dari dulu hingga sekarang mempunyai peranan khusus. Ia menentukan apa kerja yang akan dilakukan oleh anak-anak Melayu bila mereka dewasa dan mencorakkan kemiskinan dan kemakmuran mereka. Tanpa pendidikan Inggeris pada zaman itu, mereka tidak mempunyai tempat yang tinggi dalam kehidupan zaman penjajah. Orang Cina dan India yang tinggal di bandar-bandar berada dalam kedudukan yang lebih baik dari segi pendidikan dan kesihatan.
Adalah menyedihkan apabila membaca stastik kesihatan orang Melayu pada zaman itu. Pada tahun 1947, kematian bayi Melayu semasa dilahirkan ialah 116 orang bagi setiap 1,000 kelahiran sedangkan di kalangan bayi-bayi Cina ialah 68 orang bagi setiap 1,000 kelahiran.
Dengan kesihatan yang merosot dan pendidikan yang daif, ketika itu orang Melayu sedang menuju kehancuran.
Saat-saat Cemas bangsa Melayu
Selepas Perang Dunia Kedua, pihak British mendapat idea baru bagaimana hendak menguruskan tanah jajahan meraka dengan cuba menukar kedudukan Tanah Melayu daripada negeri naungan kepada negeri jajahan.
British ingin mengekalkan kepentingan ekonomi mereka supaya terus terkawal. Menerusi satu perjanjian strategik untuk membentuk Malayan Union pada tahun 1946, pihak British merancang memberi hak kerakyatan yang sama kepada semua kaum termasuk kepada orang Cina dan India walaupun mereka baru beberapa tahun menetap di Tanah Melayu.
Rancangan jahat ini jika dilaksanakan akan menamatkan kedudukan istimewa orang Melayu sebagai penduduk asal Negara ini dan implikasi langsung rancangan pentadbiran itu ialah meletakkan Raja England sebagai Ketua Negara Malayan Union.
Kalau ini dilaksanakan, ketua Negara orang Islam di Tanah Melayu ialah seorang raja beragama Kristian di London. Raja-Raja Melayu akan kehilangan kuasa mereka dan jika ini berjaya dilakukan oleh British ia secara simbolik menandakan berakhirnya identiti, tradisi dan budaya politik Tanah Melayu sebagai sebuah negeri Melayu.
Rancangan jahat ini ditentang oleh orang Melayu melalui UMNO.
Pihak British menukar fikiran berhubung pembentukan Malayan Union berikutan tentangan hebat orang Melayu terutama selepas UMNO yang dipimpin oleh Datuk Onn Jaafar berjaya mempengaruhi Raja-Raja Melayu supaya memulaukan Majlis Mesyuarat Gabenor Malayan Union dan menyatukan orang Melayu untuk ‘‘bergabung menunjukkan dukacita di atas kehilangan benda-benda yang kita kasihkan itu.’’
Pada saat-saat yang mencemaskan itu, British bukan satu-satunya musuh orang Melayu. Menurut Datuk Onn dalam satu ucapannya di Istana Besar Johor Bahru pada 12 mei 1946, orang Melayu juga dikhianati oleh beberapa orang bangsa sendiri yang terlalu liberal. Katanya: “Alangkah malangnya, ada beberapa orang Melayu yang tidak mengikut (memperjuangkan hak-hak Melayu) kerana kononnya segan kepada orang asing tetapi mereka tidak segan kepada kaumnya sendiri.”
Malaysan union digagalkan, dan UMNO mula bangkit sebagai sebuah pertubuhan politik kebangsaan yang bertanggungjawab mencetuskan semangat nasionalisme. Buat pertama kalinya orang Melayu yang selama beratus-beratus tahun berpecah disatukan. Dalam UMNO yang memperjuangkan hak-hak Melayu, kata Datuk Onn, “rakyat menjadi raja dan raja menjadi rakyat.”
Sunday, December 7, 2008
KELAHIRAN DAKWAT & KERTAS
Dipendekkan cerita, kami mula berbincang apakah nama blog yang sesuai untuk saya. Beliau mencadangkan nama Keris Mas bagi menghidupkan semula nama bekas Sasterawan Negara, Kamaluddin Muhamad. Ada juga timbul nama Pena Emas sebagai cadangan ganti. Namun saya lebih cenderung mencipta sesuatu yang baru. Pabila pulang ke tanah air saya terus memilih nama "Dakwat & Kertas".
Nama ini mudah dan jelas dan tidak ada samaran. Dakwat & Kertas mengingatkan saya pandangan yang pernah dikemukakan oleh Mahaguru saya semasa di universiti pada tahun 70an dahulu, Prof. Dr. Syed Muhammad Naguib Al Attas (lihat photo), bahawa istilah tersebut merupakan sebahagian dari perbendaharaan kata yang di bawa Islam semasa mengembangkan sayapnya di Kepulauan Melayu. Suatu istilah yang amat berkaitrapat dengan perkembangan ilmu dan faham akliah yang dibawa Islam di alam kepulauan Melayu bagi menggantikan fahaman tahyul dan mitos hasil daripada pengaruh anamisme dan Hindu-Buddha.